ik ben 39 jaar oud, getrouwd en ik heb drie kinderen; twee jongens en een meisje. Op dit moment ben ik aan studeren voor kindercoach. Daarnaast ben ik werkzaam bij een onderdeel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties als adviseur kwaliteit van de basisregistratie personen (BRP).

De reden dat ik de opleiding ben gaan volgen is omdat ik uit eerste hand heb meegemaakt hoeveel verschil een kindercoach kan maken voor een kind. Eén van mijn kinderen is van nature introvert, had een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Als moeder gunde ik mijn kind meer lef en zelfvertrouwen. Ook deed het wat met mijn moederhart als ik hem zo zag struggelen met zichzelf en op school. Nadat ik mijn plan had besproken met hem, heb ik hem aangemeld voor een meerdaagse cursus waarin ‘weerbaarheid’ en ‘jezelf durven laten zien’ aan bod kwamen. Geleidelijk aan, en nog steeds, zie ik hem steeds meer en meer ‘zichzelf’ worden en laten zien wie hij is. Mijn moederhart kan weer opgelucht ademhalen en genieten van zijn ontwikkeling tot de persoon die hij wil zijn. Wie gunt zijn kind dit nou niet?